گاهی شاهد عکس ها و محتواهایی از دوستان متأهل مان در شبکه های اجتماعی هستیم، که اگر واقعا آن ها را از نزدیک در دنیای واقعی نمی شناختیم، و با هم رفت و آمد نداشتیم، باورمان می شد که این زوج عاشق ترین و خوشبخت ترین زوج روی زمین اند!! اما همین چند شب پیش در منزل شان شاهد بودیم که چه رابطه شکننده و آسیب پذیری دارند و چقدر سر هیچ و پوچ به هم می پرند!! به راستی چرا برخی زوج ها در شبکه های اجتماهی اینهمه در مورد رابطه عاطفی شان لاف می زنند؟!

شاید برای شما هم پیش آمده باشد که در دوره ای از زندگی تان از حضور والدین تان در جمع دوستان یا هم کلاسی های تان حسابی خجالت زده شده و پیش خود گفته باشید: " چقدر بد شد! کاش این ریختی نیومده بودند! اصلاً چرا اومدند!"؛ طوری به هم می ریزید که دوستان تان بو می بَرند و پوز خندی می زنند، والدین تان که کمی معذب شده اند، چیزی به روی خودشان نمی آورند!! اکنون پس از گذر سال ها هنوز آن نگاه ها پیش چشم تان است، نگاه حاکی از احساس گناه پدر و مادرتان! حاضرید هر چه دارید بدهید تا ببینید مادرتان با همان روسری نامرتب یا پدرتان با همان پیشانی عرق کرده و لبخندی به پهنای صورت ناگهان جلوی تان ظاهر می شوند!

شاید برای شما هم پیش آمده باشد که از سر مهربانی و انسانیت، لطفی در حق کسی می کنید و در مقابل دست کم انتظار تشکری خشک و خالی دارید، اما طرف اصلاً کار شما به چشم اش نمی آید؛ طوری واکنش نشان می دهد که انگار این وظیفه شما بوده است! با بی تفاوتی نگاه می کند و می گذرد! واکنش شما در برابر چنین افرادی چگونه است؟

از خواب بیدار می شوید، به محض اینکه چشم باز می کنید، کل زندگی پیش چشم تان مجسم می شود؛ تمام اخبار خوب و بدی که شنیده اید، جان می گیرند، تمام اتفاقات در کسری از ثانیه مجسم می شوند؛ چه حس و حال غریبی وقتی فکر می کنید مسئول مستقیم همه اتفاقات، شما هستید! اینکه همه چیز تقصیر شماست! جایی، چیزی، یک آن که حواس تان نبوده است، از کنترل شما خارج شده است! آرام باشید؛ یک نفس عمیق بکشید؛ همه چیز تحت کنترل شما نبوده و نیست!

با همسرتان مشغول گفت و گویید و ظاهراً همه چیز خوب پیش می رود، شما در کمال آرامش اظهار نظری می کنید و نظر همسرتان را می پرسید، ناگهان چشمانش گرد می شوند و چنان از کوره در می رود و فریاد می کشد که انگار آسمان به زمین رسیده است؛ رگ های گردنش متورم و صورتش کبود می شود!! شما در عین وحشت زدگی با خود فکر می کنید که کافی بود به آرامی بگوید: نه، من موافق نیستم!!! اینهمه داد و بیداد چرا؟؟

حتما شما هم در جایگاه والدین با این سناریو کمابیش آشنا هستید: فرزندتان در مدرسه آرام و مؤدب است، رفتار شایسته ای با معلم ها و دوستانش دارد، به قوانین احترام می گذارد، اما به محض اینکه به خانه می رسد، تغییر می کند؛ عمدتاً عصبانی است و رفتار و کردارش با شما از زمین تا آسمان با رفتارش با معلم یا دوستانش یا با فامیل فرق دارد!

حتما خیلی از شما تا کلمه " خودشیفته" را می شنوید، فردی در ذهن تان تداعی می شود که بی وقفه میل به نمایش دادن خود دارد، دیگران را قبول ندارد و خودش را برتر از همه می داند، و خیلی هم خودش را دوست دارد؛ البته تا حدی هم درست است، اما می دانید که نوعی از خودشیفتگی وجود دارد که اتفاقا خیلی هم درون گرایانه است، میل به انزوا دارد، و شما به راحتی نمی شناسیدش و فریب رفتارش را می خورید!! بله شخصیت خودشیفته ِمنفعل ِ تهاجمی کمی غلط انداز است؛ هوشیار باشید!!!