مشکل ما، نداشتن اراده نیست. پس یه خودمان انگ بی ارادگی نزنیم. اگر بی اراده بودیم، تمام کارهای بزرگی که در زندگی انجام دادیم - مانند تحصیل، ازدواج، راه اندازی یک کار و کسب و ... - را نمی توانستیم محقق کنیم.

ما بعضی تصمیم گیری ها را عرفاً تصمیم گیری نمی دانیم. مثلاً برای بالا رفتن از یک برج که دارای 3 آسانسور است، وقتی دکمه یکی از آنها را می فشاریم، در واقع، تصمیم گرفته ایم، هر چند که آن را در زمره تصمیمات روزانه نیاوریم.

برای مثال خانم هنرپیشه‌ای در یکی از شبکه‌های اجتماعی تعداد زیادی فالوور دارد اما معنایی که از مجموعه عملکردها و فعالیت‌های این خانم در ذهن دیگران ذخیره شده عبارت است از شناسایی ایشان به عنوان "یک خانم زیبا و بازیگر" و معنایی فراتر از این را به ذهن مخاطبان متبادر نمی‌کند.

اگر مدارهای مغزی مان را بر اساس منفی بافی شکل بدهیم یک نتیجه خواهیم گرفت و اگر مدارهای مغزی مان را بر اساس افکار مثبت بچینیم، نتیجه ای دیگر.

در یک دعوای خانوادگی، چند درصد زن مقصر است و چند درصد مرد؟ در یک شکست تحصیلی، دانشجوی در آستانه اخراج چقدر مقصر است؟

از روش عقاب استفاده کنید؛ عقاب وقتی می خواهد به جوجه هایش پرواز یاد دهد، آنها را به نوک می گیرد و از ارتفاع مشخصی رهایشان می کند. جوجه عقاب ها مجبور به بال زدن می شوند و قبل از این که به زمین بخورند، عقاب، در آسمان می گیردشان، دوباره به اوج می برد و رها می کند.

ما اگر بخواهیم یک سفر کوتاه به شمال داشته باشیم، ترجیح می دهیم از کسی که بارها و بارها جاده چالوس را رفته، اطلاعات بگیریم: در فلان جای جاده، دره ای با چشم انداز زیبا وجود دارد که می توان دقایقی را در قهوه خانه مشرف به رودخانه ته دره، چای خورد، در جایی دیگر می توان از زیبایی های یک روستای تاریخی لذت برد و... حال چرا این کار را درباره سفر زندگی مان نکنیم.