پدر یا مادر سه کلمه به فرزندشان می دهند و او باید با آنها جمله بسازد. کلمات نباید مرتبط به هم باشند تا هم خلاقیت کودک در ارتباط دادن آنها به هم تقویت شود و هم گاه جملات خنده داری درست شود. و کلی بهانه برای گفت و گوهای بیشتر و خنده پیدا کنید.
کلمات می توانند از محیط هم گرفته شوند.
فرزندان ما، همیشه به "نوازش بدنی" ما محتاج هستند و ما به عنوان پدر یا مادر، موظفیم همان گونه که سایر نیازهای آنان را برآورده می کنیم نیازشان به نوازش بدنی را نیز تأمین کنیم؛ نیازی هر چند بی هزینه ولی بسیار مهم و به معنای واقعی کلمه "سرنوشت ساز".
بسیاری از والدین با فرزندان خود، به دلیل تنبلی هایی که می کنند مشکل دارند. این مسئله به ویژه در زمان گذر از نوجوانی به جوانی بیشتر دیده می شود چرا که به طور ناگهانی با افزایش وسیع سطح مسؤولیت ها، گسترش روابط اجتماعی و تغییرات هورمونی مواجه می شوند.
بسیاری از پدر و مادرها در برابر این رفتارها، ابتدا تحکم می کنند و بعد از چند دقیقه که گریه های کودک دل شان را به رحم آورد، تسلیم می شوند: باشه! ولی فقط چند دقیقه می توانی تلویزیون تماشا کنی... خیلی خب! برات می خرم، این قدر سر و صدا نکن!
برای سال ها بررسی مکانیزم آثار تشویق در محافل علمی و آموزشی مطرح بوده است. در یکی از جامع ترین این تحقیقات دانشگاه استنفورد یک گروه از دانش آموزان را در سانفرانسیسکو مورد بررسی قرار داد.
در برابر کودک 3 - 2 ساله باید از مکانیزم "انتقال حواس" استفاده کنیم یعنی حواس او را از آنچه می خواهد به یک چیز دیگر معطوف کنیم.
برای بچه هایی که سن شان کمی بالاتر است، می توانیم به جای "انتقال حواس" از "پیشنهاد جایگزین" استفاده کنیم و به جای حذف کامل درخواست فرزندمان پیشنهاد جدیدی به او بدهیم... .
