قوانین سه گانه آشتی با خود

سواد زندگی -از نظر شما شادمانی چه معنایی دارد؟ شادی و احساس خرسندی در حقیقت ندایی درونی از پذیرش خود و قبول قلبی آن است. بسیاری از مردم ممکن است، سالیان سال از این حقیقت دور افتاده و توانایی شناخت ندای درونی را کسب نکرده باشند. برخی نیز برخلاف ظاهر اجتماعی و شادمان خود، از درون مضطرب و به هم ریخته هستند. اما دلیل واقعی این مشکل چیست؟ اگر شما نیز چنین احساسی دارید، تنها راه نجاتتان "آشتی با خود" خواهد بود. برای درک بهتر موضوع مثالی می زنیم تا به تصور کاملی از مطلب دست یابید.

فردی را در نظر بگیرید که از موقعیت اجتماعی مناسبی برخوردار است و روابطی قوی با دیگران دارد. حتی زمانی که عصبانی و ناامید می شود نیز کسی متوجه این تغییر نمی شود. چرا که رفتار وی چنین اتمسفری را در اطرافش ایجاد می کند. شاید گمان کنید که این روش خیلی هم خوب است و از نظر افراد اطرافتان فردی صبور، اجتماعی و خوش خلق به حساب خواهید آمد. البته منظور ما از این مثال افراد خوددار و درون گرا نیستند بلکه مقصود بیشتر آن هایی است که ماسکی دائمی را هر روز بر صورت خود حمل می کنند. زمانی فرا می رسد که این فرد، سلامت و شادی روح خود را وابسته به پذیرش دیگران خواهند یافت. افکار او دائم به تصوری که دیگران در موردش دارند و میزان رضایت آن ها از وی اختصاص می یابد و روز به روز هم بیشتر به این تفکر میدان داده می شود. از نتایج مخرب این وضع، عدم توجه به خواسته های شخصی و قلبی خود در زندگی خواهد بود چرا که ظرفیت مغز شما با مسائل دیگری انباشته شده است. اگر چه اعتبار به ویژه از نوع اجتماعی و در فرآیند زندگی با افراد دیگر بسیار اهمیت دارد، نباید به گونه ای درآید که به اصطلاح شما را از خودتان دور کند. باید شادی را ابتدا در وجود خود جست و جو کنید. به عبارتی باید با "خود" آشتی کرد. "نیازی نیست فرد جدیدی خلق کنید، تنها کافی است همان کسی که هستید را کشف کنید". در ادامه به بررسی سه قانون اصلی برای آشتی با خود، انسجام بخشیدن به زندگی و کشف خود حقیقی خواهیم پرداخت.

+ حقیقت نخست؛ ما با احساسی که از طریق تفکرات خود به وجود می آوریم، زندگی می کنیم

همان طور که ویلیام شکسپیر نوشته است: هیچ چیزی تحت عنوان خوب و یا بد وجود ندارد، تا زمانی که ما با افکار خودمان آن ها را خلق کنیم. آشتی با خود زمانی محقق خواهد شد که بدانید و بپذیرید که علت شادمانی و ناخوشی هایتان در زندگی، تنها خود شما است.

در مثالی که زده شد، دلیل ناراحتی های روحی فرد تنها رفتار دیگران و عدم پذیرش وی از جانب آن ها نبود، بلکه دلیل اصلی خود "او" بود. چرا که آرامش حقیقی را در جایی غلط جست و جو می کرد نه در وجود خود و سرچشمه حیات. حتی زمانی که تصور می کنید شرایط به وجود آمده باعث تغییرات احساسی شما شده اند، کاملا در اشتباه هستید. افکار شما ریشه تمامی احساساتتان خواهند بود. تنها باید این سوال را از خود بپرسید؛ اگر این گونه فکر نمی کردم، آیا ممکن بود احساس دیگری را تجربه کنم؟

+ حقیقت دوم؛ همه چیز در درون نهفته است

همه ما با دو جنبه از خود رو به رو هستیم. نخست جنبه ای که بی گناه، عاری از هر گونه قضاوت و در واقع بکر تر است و جنبه ای دیگر که خود ساخته، حاوی تجربه های مختلف بوده و عموما تحت عنوان ضمیر و یا نفس شناخته می شود. جنبه نخست بعدی بزرگ تر و خردمند تر از شما را به خود اختصاص می دهد و پیش از آن که به جست و جوی خود بپردازید، شما را می شناسد. تنها کافی است به جای جست و جو در دیگران، به خود بازگردید و با آن ارتباط برقرار کنید. زمانی می توانید به معنای واقعی به اصل آشتی با خود برسید که بتوانید این جنبه را کشف کرده و به آن نزدیک شوید.

+ حقیقت سوم؛ رابطه هر کدام از ما با خودمان، تعیین کننده نوع ارتباطی است که به دیگران خواهیم داشت و بالعکس

در سفر طولانی به سوی کشف خود، هیچ پروسه بهبود شخصیتی، نمی تواند جای خالی پذیرش و آشتی با خود را بگیرد. هر چه قدر خودتان را بیشتر دوست داشته باشید، به همان اندازه کمتر شادمانی و آرامش را در جای اشتباه دنبال خواهید کرد.

بخشش کلید اصلی این مقصد خواهد بود. ابتدا باید خود را به خاطر جست و جوی آرامش در منابعی غیر ار وجود حقیقی خود ببخشید و ناامیدی ها را فراموش کنید. تنها دلیل این بخشش، آماده سازی شما برای آشتی با خودتان و پیوند با خود درونی تان خواهد بود.