انسانها زمانی از رنج رهایی نمی‌یابند که این یا آن لذت گذرا را تجربه کنند بلکه این اتفاق زمانی می‌افتد که به ماهیتِ ناپایدار تمام احساس‌هایشان پی ببرند و دیگر اشتیاقی به آن‌ها نداشته باشند.

اموری که روزانه می‌بایست در محل کار خود انجام دهیم موجب می‌شدند که افکار ما با درگیر شدن به روالی معلوم نظم پیدا کنند اما حالا در خانه افکار عجیب و غریب، آزردگی ها و ترس ها و دلهره ها، اختلافات و حرف ها و کنایه ها همه فرصت می‌یابند تا بدون ملاحظه سرِ ما آوار شوند،

شرایط سخت و بحرانی، شخصیت و رازهای پنهان وجودمان را آشکار می‌کنند. این‌که شما در مورد زندگی، پول، عشق، خانواده، صداقت، شهامت، امید، ایمان و هرچیز دیگر چگونه می‌اندیشید.

وقتی در جامعه ای یک بیماری گسترش پیدا می کند، پزشکان، نهادهای مسوول، رسانه ها و ... مدام درباره آن صحبت می کنند و مدام علائم بیماری را گوشزد می کنند؛ این گونه می شود که سندروم دانشجوی پزشکی، کل جامعه، حتی آنان که دانشجوی پزشکی نیستند را فرا می گیرد و افراد دچار خودبیمار پنداری می شوند.

در این درس 7 گام را برای مواجهه با احساس گناه بر‌شمرده‌ایم تا طی آن بی آنکه در صدد توجیه رفتار خود برآییم یا به دام چرخه باطل خودسرزنشگری در غلتیم، با شناخت احساس گناه، دلیل آن را دریابیم؛ از سایر احساسات تمییز دهیم؛ آن را بپذیریم و به جبرانش برآییم و با قول تغییر، خود را ببخشیم و رها شویم.

بپذیریم که رنج از بین نمی رود بلکه از شکلی به شکلی دیگر در می آید. خودمان را در نظر بگیریم؛ مدام از رنجی به دردی دیگر منتقل شده ایم و این روند، همچنان ادامه دارد. همه همین گونه اند ولو این که بروز ندهند. حتی ممکن است، کسی رنجی داشته باشد که از نظر شما رنج نیست ولی برای او بسیار دردناک است.

فقدان موجب افسردگی، از دست دادن انگیزه برای انجام امور روزانه زندگی، کاهش احساسات و عواطف و غمگینی در فرد می‌شود. این ها البته به‌جز واکنش اولیه است که طیفی از شوک تا خشم، نفرت، احساس گناه و اندوه عمیق را در بر دارد. اگر نتوانیم هیجان ناشی از فقدان را مدیریت کنیم به اختلال‌های جدی در روان و کار و زندگیمان بینجامد.