هر چه کودک بزرگ تر شود و به نوجوانی برسد، می توان آرام آرام به سمت کلمات کلی تر رفت چون با افزایش سن، قدرت کل نگری نیز در انسان بالاتر می رود. ولی در هر حال، اشاره دقیق به کار خوب، در هر سنی اثرگذارتر است.

بخشیدن را به فرزندان خود بیاموزید. اگر کار خطایی انجام داد مخصوصا در رابطه با مسائل جزئی، با این جمله آنها را خطاب قرار دهید: شما را بخشیدم و سعی می کنم این موضوع را فراموش کنم.

اجازه دهید فرزندان تان پیشنهادهای شما را نقد کنند. با آنها مستدل و محترمانه حرف بزنید، هر چه باشد آنان عضو پارلمان هستند. این جلسات، علاوه بر قانونگذاری، محلی برای ابراز وجود، تمرین سخن و استدلال و حتی "نه" گفتن هستند.

در ابتدا باید بدانیم که کارشناسان علوم آموزشی و تربیتی هیچگاه لجبازی را به چشم یک بیماری یا چالش نگاه نمی کنند. بلکه آنرا خصلتی طبیعی و تا حدودی ضروری برای انسان می دانند که اتفاقا یکی از مهمترین فاکتورهای اثرگذار در توسعه استقلال شخصیتی نیز محسوب می شود.

توصیه اصلی به افراد 20 تا 40 ساله این است: با شناخت هویتی از خودتان، روابط شخصی و متعهدانه ای را بنا کنید که از آن رضایت دارید یا روابط موجود را به سمت رضایت ترمیم نمایید یا اگر نمی توانید، قطع کنید و روابط جدیدی را جایگزین نمایید. این روابط می تواند از گروه دوستان تا ازدواج را شامل شود.

اگر با کودکی سر و کار دارید، بدانید که آینده او از نظر کارآمدی یا احساس بی کفایتی، در گرو رفتار شماست. گاه گفتن یک جمله غیرعلمی به یک کودک مانند "خیلی بی عرضه ای" می تواند آینده او را منهدم کند.

بسیار شنیده اید که کودکان سه تا 6 ساله، لج باز هستند و هر چه به آنها بگویید عکس اش را عمل می کنند. علت این است: کودک در این بازه سنی، می خواهد ابتکار عمل زندگی اش را خود به دست بگیرد و قدرت نمایی کند. بنابراین اگر در برابر "بنشین"، بایستد، علت اش این است که می خواهد بگوید ابتکار عمل و قدرت در دست اوست.